18 /przyjęta-nieaktywna/

LM · Gość

Em, cześć?
Nona powiedziała, że trzyma mi miejsce, a ja jej wierzę, bo… bo jakoś tak wyszło. W każdym razie fajnie byłoby być z waim w serii, więc…? Jak będzie? Tu macie charaktery, jak zjedziecie dalej to będą obecne nieudolne próbki pisarskie.

Widzicie go? Jaki przystojny, a do tego słyszałam, że bogaty. Widzicie tego brzdąca przy jego nodze? To jego syn, podobno do tej pory opiekowały się nim opiekunki, a teraz w głowie mu się coś przestawiło i zapisał małego do przedszkola. Sąsiadka zdradziła mi, że wziął sobie roczną przerwę na uniwersytecie i zamierza zmienić swoje życie, choć i tak wszyscy przypuszczają, że chce znaleźć się z daleka od słów „kryzys” i „katastrofa”, które w jego rodzinnym domu miały padać co chwilę. Ciekawe czy cokolwiek z tego jest prawdą…
Logan Cilmi, dwadzieścia dwa lata, sto osiemdziesiąt trzy centymetry wzrostu.
Mieszka w takim ładnym, dużym domu – zdecydowanie za dużym na dwie osoby, więc do towarzystwa zaprosił sobie jeszcze pokojówkę, ogrodnika i nianię do dziecka, gdyby kiedykolwiek potrzebował jej pomocy. W swoim pokoju ma półkę z książkami, do których nie zagląda, ale przecież one tak ładnie wyglądają i tworzą idealne p o z o r y.
Od czterech lat ojciec, z logicznego punktu widzenia – wciąż dziecko, najchętniej zwiedziłby cały świat w kilka weekendów.
Nazywała się Kim, spotkali się zaledwie kilka razy, a dziewięć miesięcy otrzymał pismo wzywające do płacenia alimentów. Zapłacił trzy raty, by później z jednej rubryk źle sprzedającej się gazety, że jej samochód zderzył się z Mercedesem. Musiała zjechać na zły pas. Jechała, by odebrać Patrica od babci. Gdy P miał dziesięć miesięcy, po długich kłótniach z jego dziadkami, dostał go pod opiekę. I jego życie już nigdy nie powróciło do punktu wyjścia.
Wyjechał, by zobaczyć, poczuć inny świat, ten spokojny, o którym opowiadała mu babcia.

Osoba użyczająca wizerunku: Julien Sabaud

Najpierw widzisz siódemkę dzieci, a potem ją idącą razem z matką pod rękę. „Pochodzę z wielodzietnej rodziny” mówi przy poznaniu, a kiedy wchodzisz do jej niewielkiego domu widzisz pięć podwójnych łóżek, dużo opakować po nutelii i cheeriosach, a potem słyszysz jej nieco zachrypnięty głos informujący o tym, że „mają tu mały bajzel”. Nie potrafisz zaprzeczyć.
Amy Tesso, lat dwadzieścia jeden, przedszkolanka o obitych kolanach i dziecięcych marzeniach.
Kiedy okazało się, że nie może skończyć studiów, bo rodziców na nie stać, wydało się jej, że świat na moment stanął, ale zaraz potem ruszył jak z kopyta. Obiecywała sobie, że jakoś to będzie. I było. Dostała pracę, nie wymarzoną, ale całkiem niezłą, bo przecież zawsze mogła zostać śmieciarką, sprzątaczką albo kimś innym. Gorszym. Przedszkolanką stała po znajomości, bo w jej świecie wszystko załatwiało się w ten sposób. Z ust do ust.
Danny, Amelia, Cornelia, Tom, Agnes, Rachela, Nick. Tyle różnych imion połączonych więzami krwi, bo gdy w domu jest ciasno, trzeba trzymać się razem.
Razem z Rachelą chciały założyć kawiarnię – taką ciepłą, gdzie każdy gość znalazłby coś dla siebie. Istniejącą po to, by napić się kawy o r a z porozmawiać. Znaleźć nić połączenia między ludźmi, oddalającymi się od siebie jednostkami. Dlatego zdecydowała się na studiowanie biznesu, a R wyjechała. Na moment. Na kurs kucharski do Nowego Jorku. Po to by nie wrócić i spuścić marzenia w toalecie.
Nikt specjalny, taka jak każdy inny.

Osoba udzielająca wizerunku : Shelby Keeton

Blogi:
a-little-bit.blog.onet
the-marea.blog.onet
sobe.blog.onet

GG: 6046740

No i wiecie, proszę o pomyśle rozpatrzenie.
Ble, ble, ble!